Голема физичка промена нема да ги реши основните психосоцијални проблеми.
Алијансата на Владата и медиумите, кои се залагаат за унапредување на трансродовото движење, во последните недели се преактивни. На 30-ти мај (2014 година), Министерството за здравство и социјални услуги на САД пресуди дека Медикер (здравствениот систем-заб.на прев.) може да плати за операцијата „менување на пол“ што ја бараат трансродовите – оние кои велат дека не се поистоветуваат со својот биолошки пол. Претходно, минатиот месец, Секретарот за одбрана Чак Хејгл рече дека е „отворен“ за укинување на забраната трансродовите лица да служат во војска. Списанието Тајм, гледајќи го трендот, објави насловна приказна во своето издание на 9 јуни, наречена „Пресвртна точка на трансродовите: следниот фронт на граѓанските права на Америка“.
Сепак, оние што ги креираат политиките и медиумите не им прават услуга ниту на јавноста ниту на трансродовите лица со третирање на нивните забуни како право, кое треба да се брани, наместо како ментално растројство, кое заслужува разбирање, лекување и превенција. Интензивното чувство на трансродовост претставува ментално растројство од две причини. Првата е дека идејата за неусогласеноста на полот е едноставно погрешна - не соодветствува со физичката реалност. Втората е дека може да доведе до мрачни психолошки исходи.
Трансродовите страдаат од нарушување на „верувањето“, исто како и оние со други пореметувања, кои им се познати на психијатрите. Кај трансродовите, нарушеното верување е дека поединецот се разликува од она што му е дадено од природата - имено, сопствената машкост или женскост. Други видови на нарушено верување имаат оние кои страдаат од анорексија и булимија нервоза, каде верувањето што отстапува од физичката реалност е дека опасно слабите се со прекумерна тежина.
Поединецот што има нарушување познато како телесна дисморфија, кое е често социјално осакатувачка состојба, е опседнат со верувањето „Јас сум грд“. Овие нарушувања се јавуваат кај личности кои веруваат дека некои од нивните психо-социјални конфликти или проблеми ќе бидат решени ако можат да го променат начинот на кој другите ги гледаат (доживуваат) физички. Таквите идеи функционираат како главни страсти во главите на тие личности и имаат тенденција да бидат придружени со солипсистички аргумент (солипсизмот смета дека знаењето за што било надвор од сопствениот ум е несигурно; надворешниот свет и другите умови не можат да бидат познати и може да не постојат надвор од умот - заб. на прев.).
За трансродовиот, овој аргумент е дека сопственото чувство за „род“ е свесно, субјективно чувство што, наоѓајќи се во неговиот ум, не може да биде доведено во прашање од другите. Поединецот често бара не само толеранција на општеството кон оваа „лична вистина“, туку и нејзина потврда. Овде почива поддршката за „трансродова еднаквост“, барањата за владина исплата за медицински и хируршки третмани и пристап до сите јавни улоги и привилегии засновани на полот.
Со овој аргумент, застапниците на трансродовите лица убедија неколку држави - вклучително и Калифорнија, Њу Џерси и Масачусетс - да донесат закони со кои им се забранува на психијатрите, дури и со родителска дозвола, да се обидат да му ги вратат природните родови чувства на трансродово малолетно дете. Тоа што владата може да навлезе во правата на родителите и да одлучува за животите на нивните деца, укажува колку моќни станаа овие застапници (активисти).
Како да се одговори? Психијатрите очигледно мора да го оспорат солипсистичкиот концепт дека она што е во умот не може да се преиспита. На крајот на краиштата, нарушувањата на свеста претставуваат домен на психијатријата; ако тие се надвор од нашиот дофат, тогаш целосно ќе се елиминира и психијатријата. Многумина ќе се сетат како во 90-тите години, обвинението за родителска сексуална злоупотреба на децата се сметаше за неспорно од страна на солипсистите што ја застапуваа лудоста наречена „повратена меморија“ (повратената меморија е феномен во медицината за кој сè уште се дискутира и се однесува на заборавената меморија на сексуално злоставување кај деца, која се враќа кај лицето за време на психијатриска терапија – заб. на прев.).
Тоа што нема да го слушнете од оние кои се залагаат за еднаквост на трансродовите е дека контролирани и следени студии откриваат фундаментални проблеми со ова движење. Кога децата, кои пријавиле трансродови чувства, биле следени без медицински или хируршки третман во Вандербилт Универзитетот и Лондонската клиника Портман, 70%-80% од нив спонтано ги изгубиле тие чувства. На околу 25% им останале тие чувства, но oна што ги разликува тие поединци останува да биде истражено.
Ние, од Универзитетот Џон Хопкинс - кој во 1960-тите беше првиот американски медицински центар што вршеше „хирургија за промена на полот“ - започна студија во 70-тите, споредувајќи ги исходите на трансродовите луѓе кои ја направиле операцијата со резултатите на оние кои не ја направиле. Повеќето од хируршки третираните пациенти се опишаа себеси како „задоволни“ од резултатите, но нивните последователни психо-социјални прилагодувања не беа подобри од оние кои немаа операција. И така во Хопкинс престанавме да правиме операција за промена на полот, бидејќи како резултат имаше „задоволен“, но сепак проблематичен пациент и тоа изгледаше како несоодветна причина за хируршка ампутација на
нормални здрави органи.
Сега се чини дека нашата дамнешна одлука беше мудра. Студија од 2011 година на Каролинска институтот во Шведска ги даде најразбирливите резултати досега во однос на трансродовите, докази што треба да ги сопре активистите. Долгорочната студија од 30 години, која следеше 324 луѓе кои имале операција за промена на полот. Студијата откри дека околу 10 години по операцијата, трансродовите почнале да доживуваат зголемени ментални тешкотии.
Најшокантно, нивната смртност од самоубиства се зголемила речиси 20 пати повеќе од онаа на споредливата нетрансродова популација. Овој вознемирувачки резултат сè уште нема објаснување, но веројатно се појавува како резултат на растечкото чувство на изолација при стареењето, пријавено од трансродови лица после операцијата. Високата стапката на самоубиства секако ги доведува во прашање упатите за операција.
Постојат подгрупи на трансродови и за ниту една од нив „промената на пол“ не изгледа како соодветно решение. Една група вклучува машки затвореници, како војникот-редник Бредли Менинг, осуденик кој издаде тајни што ја загрозуваат националната безбедност, а кој сега сака да се вика Челзи. Соочени со долги казни и строгоста на машките затвори, тие имаат очигледен мотив да сакаат да го променат полот, а оттука и затворот. Со оглед на тоа што тие ги извршиле злосторствата како мажи, тие треба да бидат казнети како такви; откако ќе го одлежат своето време, тие ќе можат слободно да го преиспитаат својот пол.
Друга подгрупа се состои од млади мажи и жени подложни на сугестии од сексуалното образование дека „сè е нормално“, кое има земено поголем замав преку групи на социјалните мрежи. Овие трансродови субјекти најчесто се како пациентите со анорексија нервоза: тие се убедени дека драстичната физичка промена ќе ги избрише нивните психо-социјални проблеми. Советниците за „диверзитет“ во нивните училиштата, кои се како култни водачи, ги поттикнуваат овие млади луѓе да се дистанцираат од нивните семејства и нудат совети за отфрлање на аргументите против операцијата за промена на пол. Лекувањето овде мора да почне со отстранување на младиот човек од сугестивната средина и нудење контра-порака со семејна терапија.
Потоа, тука е подгрупата на многу мали, често предпубертетски деца, кои ги забележуваат различните полови улоги во културата и, истражувајќи како тие се вклопуваат, почнуваат да го имитираат спротивниот пол. Заблудените лекари во медицинските центри, вклучително и Бостонската детска болница, почнаа да го лекуваат ова однесување со давање на хормони кои го одложуваат пубертетот, за да се олеснат подоцнежните операции за промена на полот - иако лековите го спречуваат растот на децата и предизвикаат стерилитет. Со оглед на тоа што близу 80% од таквите деца би ја напуштиле својата збунетост и природно би пораснале во возрасни ако не се третираат, може да се заклучи дека овие медицински интервенции се речиси злоупотреба на децата. Подобар начин да им помогнете на овие деца е со посветено родителство.
Во срцето на проблемот е конфузијата околу природата на трансродовите. „Промена на полот“ е биолошки невозможно. Луѓето, кои се подложени на операција за промена на полот, не се менуваат од маж во жена или обратно. Поточно, тие стануваат феминизирани мажи или мажествени жени. Тврдењето дека ова е прашање за граѓански права и охрабрувањето на хируршки интервенции, всушност претставува соработка и промовирање на ментално растројство.
----------------
Д-р Мекхју, поранешен главен психијатар во болницата Џонс Хопкинс, е автор на „Обиди се да запомниш: Судирот на психијатријата околу значењето, меморијата и умот“ (Дана Прес, 2008).
Превод од англиски: К.М.