Автор: Џудит Роуз
од Gays Against Groomers, организација на геј, лезбејки и бисексуалци што се против родовата идеологија
Напомена: Целта на овој напис не е да се омаловажат сите транс луѓе и ние ги прифаќаме оние транс возрасни кои навистина страдаат од дисфорија и се обидуваат да живеат нормален живот. Ги цениме нашите транс сојузници кои ги делат нашите ставови. За жал, колку подлабоко копаме во идеологијата на трансродовоста, толку повеќе откриваме непријатни вистини, кои не треба да се игнорираат, туку треба објективно да се испитаат, земајќи го предвид нивното влијание врз актуелната нова идеологија.
Денешното ЛГБТК+ движење загрижува голем дел од заедницата поради многу причини. Сакавме еднаквост, но штом геј браковите беа легализирани, како движењето да беше вооружено да најде нова цел од која ќе профитира. Движењето стана непрепознатливо, поинвазивно и поинсистирачко отколку што некогаш сме сакале, дури и оди дотаму што го менува значењето на тоа што значи да се биде геј, а со тоа ја редефинира и нашата заедница. Бевме принудени да се запрашаме како Т-то најпрво се проби во ЛГБ. По само неколку едноставни пребарувања, откривме неколку личности одговорни за засадување на педофилските семиња на транс движењето, кои прераснаа во изопаченото нарцисоидно чудовиште со кое се бориме денес.
На пример, Роберт Хог кој сега се вика Моника Хелмс го дизајнираше првото транс знаме во 1999 година користејќи ја истата шема на бои кои се однесуваат на доенчињата, а се забележливи во симболите што се наоѓаат на веб-страниците што поддржуваат педофилија: пастелни розови, бели и бебешки сини риги. На прв поглед, се чини дека повеќето написи го опишуваат Хог како благороден ветеран и прв транс делегат од Џорџија (САД) на DNC (Националната демократска конвенција) со интереси погрешно разбрани од другите и негова внатрешна борба. Тој се прикажуваше себеси како нешто „етерично“ и „помеѓу световите“, и на крај инспириран од пријател, транзитира. Транзицијата на Роберт во Моника стави крај на неговиот брак и го наруши неговиот семеен живот.
Но, како и многу транс активисти на денешницата, Хог имаше неколку перверзии кои ги призна. Беше опседнат со секс уште на рана возраст, признавајќи дека „копнее по жени“. Хог има напишано неколку романи под името Хелмс, во кои ја опишува својата автогинефилија или сексуална возбуда кога самиот носи женска облека. Тој призна дека крадел женска долна облека, дури и од неговата мајка, и продолжи да пишува еротски фантазии за неговиот фетиш. Во приказна од неговиот роман „приказни од ум со два пола“, Хог/Хелмс напиша приказна во која се сексуализира „магична жена“ која вечно изгледа како тинејџерка.
Хог е одличен пример за тоа зошто треба да се биде претпазлив со оние од трансродовото движење. Неговата изразена сексуална возбуда при носењето женска облека е карактеристичен знак за длабока ментална болест, а не нужно вистинска трансродовост. Движењето постојано се обидува да ја увери јавноста дека „тоа не е фетиш“, додека многумина отворено манифестираат очигледни фетишизирани ставови за нивната транзиција. Па, како да ги одвоиме перверзните од оние кои едноставно страдаат и се обидуваат да најдат утеха во себе, особено кога изопачените се тие што го трасирале патот? Откако го дизајнираше знамето користејќи ги боите кои ги има на педофилските симболи кои се разоткриени од FBI, дали Хог случајно со тоа потпиша смртна казна за транс движењето со мешање на тие две нешта?
Да не зборуваме, пак, за Џон Мани, главната фигура зад туркањето за нормализирање на педофилијата и она што веќе го разоткривме. Мани го измисли терминот „родов идентитет“ и се спротивстави на класификацијата на педофилијата како ненормален фетиш, изјавувајќи: „Да видам... момче на десет или единаесет години, кое интензивно еротски го привлекуваат мажи... ако врската е взаемна, тоа не би го нарекол патологија." Мани користел широк спектар на психолошки измамнички јазик за да ја оправда сексуалната привлечност кон деца, како и сексуалната активност со и меѓу децата. Тој е најпознат по експериментот "Близнаците Рајмер", трагична приказна која заврши со самоубиство.
Од било која причина, многу транс активисти на денешницата ја цитираат работата на Џон Мани за да го оправдаат движењето.
Следува Волкмар Зигуш, германски сексолог кој го популаризираше терминот „циссексуалец“ како антоним на „транссексуалец“, кој пак еволуираше во „цисродов“. Терминот сега се користи толку негативно од "активистите кои ги мразат оние што се цис", што Илон Маск го прогласи за навреда на Твитер, сега познат како X. Зигуш еднаш рече: „Нема ништо лошо во педофилијата во смисла на зборот, т.е. против тоа да ви се допаѓаат, па дури и да сакате деца. Сензуалноста што се расплетува помеѓу дете и возрасен е нешто прекрасно“. Тој шпекулираше дека привлечноста кон децата не е штетна, а педофилите заслужуваат терапија за да се справат со нивните чувства. Оваа реторика е позајмена од групи како NAMBLA (Северноамериканско здружение за љубов помеѓу маж/момче) и оние кои денес се нарекуваат себеси MAPS (лица што ги привлекуваат деца).
Зигуш не е единствениот германски сексолог кој имал симпатии за педофилијата. Тој често се смета за „главен мислител зад сексуалната револуција од 1960-тите“, а другите германски сексолози во тоа време, исто така, ги гледаа сексуалните односи со децата како прогресивни и безопасни. Всушност, германската Зелена партија се залагаше за укинување на ставот 176 од германскиот кривичен законик, кој го криминализираше сексот со адолесценти под 14 години. Во 1970-тите, професорот по психологија по име Хелмут Кентлер соработуваше со властите во Берлин за да спроведе „експеримент“ на намерно згрижување деца со педофили. Во тоа време (1973 г.) Волкмар Зигуш почна да служи во Институтот за сексуална наука на Универзитетот Гете во Франкфурт, каде што остана до 2006 година. Познат како "Проектот Кентлер", овој таканаречен експеримент траеше до 1988 година, кога Кентлер го прогласи за успех.
Според д-р Соња Левсен и нејзината студија за бранителите на педофилите, Зигуш е заслужен како еден од главните советодавни научници за трудот на д-р Фритс Бернард со наслов: „Педофилија – болест?“ во кој заклучил дека сексуалната злоупотреба на децата „не му наштетила на нивниот развој“. Леле. Еден од првите проекти на Зигуш на Универзитетот Гете бил со Гунтер Шмит. Заедно, тие ја доведуваат во заблуда тинејџерската младина од Западна Германија со лажлива студија, насловена како: „Тинејџерите момчиња и девојчиња од Западна Германија“. На учесниците им било кажано дека студијата е општ прашалник за нивните домашни живот и навики, но Зигуш и Шмит навлегоа во интимните детали за сексуалните навики на тинејџерите, вклучително и мастурбацијата и нивните најрани сексуални сеќавања.
Не можеме да занемариме да го спомнеме озлогласениот Алфред Кинси, сексолог кој служел на Универзитетот во Индијана и таканаречен „татко на сексуалната револуција“. Неговите извештаи за човечката сексуалност, познати како "Кинсиеви извештаи", речиси веднаш се најдоа на листата на бестселери на Њујорк Тајмс, но многумина не се свесни за неговите контроверзни методи и заклучоци од истражувањето. Овие извештаи не само што претпоставуваат дека доенчињата можат да доживеат оргазам, туку сугерираат дека педофилските врски и инцестот всушност се корисни за децата. Неговото истражување беше несразмерно засновано на анкети направени со сексуални престапници, проститутки и затвореници. Во 2010 година, жртва под псевдонимот Естер Вајт се огласи да раскаже вознемирувачка приказна за тоа како Кинси му платил на нејзиниот татко да ја силува во име на науката, за студијата на Кинси. [извор] Денес, бронзената статуа на Кинси седи на клупа на Универзитетот во Индијана, а многумина воопшто не се помудри.
Родовите врховисти и радикалните транс активисти на денешницата изградија религиозна доктрина заснована на работата на овие изопачени умови и апологети педофили. Нивната употреба на говорот е со цел да се наметне нова вистина на јавноста, онаа која ја превртува фантазијата во фикција и изрично бара да не се поставуваат прашања, што е еклатантен показател за култно размислување. Користејќи ликови како Зигуш за да го оправдаат одвојувањето на поимите „пол“ и „род“, овие радикали напорно работат на всадување на идејата дека родовата транзиција ги лекува сите ментални проблеми, додека истовремено тврдат дека полот е „општествен конструкт“. Оваа доктрина стигна до јавните училишта, каде што на невините млади лица лесно влијаат и ги заведуваат со напредни концепти, дизајнирани да ги збунат и сексуално да ги активираат. Но, не може да се поставуваат премногу прашања, а да не се добијат жестоки реакции од радикалните транс активисти. Тоа е длабоко психолошко и погрешно движење, кое не успева да ги реши многуте компликации и грижи од застапувањето за "промена" на полот кај децата, и наместо тоа применува гаслајтинг стратегии врз поединците кои се против тоа.
Не можеме, а да не забележиме дека неколку од овие активисти се лизнале и вака или онака ја признале својата привлечност кон децата. Индискиот транс активист Алок Ваид-Менон се обиде да ја убеди јавноста дека „и малите девојчиња се секси“. Иако можеме да го игнорираме експериментирањето на Алок со самоизразувањето, овој цитат е гласен аларм што не треба да се сфати несериозно. Џефри Марш од ТикТок предизвика бура на контроверзии со неговата проблематична содржина поврзана со ЛГБТК+, која ги охрабрува децата да ги прекинат сите врски со родителите, доколку забележат каква било дискриминација дома, замислена или на друг начин. Марш се нарекува себеси „тие“, ја зацврстува идејата за родовата бинарност додека истовремено ја негира и ги охрабрува младите да се претплатат на неговиот Патреон за лични разговори. Неговата тактика ја користат и детските заведувачи (грумери), како Џек Рејнолдс, осуден педофил кој отворено ѝ објасни на јавноста дека една од првите работи што еден предатор ги прави е да воспостави или да го расипе односот на детето со неговото семејство.
Овие радикални активисти, кои ги цитираат трудовите на педофилите и симпатизерите на педофилите, честопати се залагаат за „либерализација на младите“ или идејата дека децата можат сами да одлучуваат. Ова никогаш не била прифатена идеја во општеството поради цела листа на причини, од недостаток на искуство до неразвиен префронтален кортекс. Користејќи идеологија креирана од первертити за да протуркаат детално сексуално „образование“ со цел да ги активира и радикализира (децата), нео-транс движењето е во голема мера одговорно за создавање непријателска средина за сите транс индивидуи, а не само за оние кои ја туркаат доктрината. Зошто? Затоа што сега целта се децата. Но, ако ја знаете вашата историја, ова воопшто не е изненадување. Тоа е само нешто што мораме да го разоткриеме и да се бориме против него.
За жал, очигледно е дека владините институции соработуваат со оваа педофилска агенда, слично како германската Зелена партија и властите во Берлин за време на проектот Кентлер. Не сакаме да имаме никаква врска со овие первертити преправени како „ЛГБТК+ херои“. Многу други таканаречени „активисти за транс права“ го продолжуваат наследството на нивните педофили-предци како Џон Мани, инсистирајќи дека децата се сексуални суштества кои треба да земаат блокатори на пубертетот за да го спречат нивниот развој, нешто што би можело да ги направи да изгледаат како деца засекогаш. Во меѓувреме, Соединетите Американски Држави се жешко место за трговија со деца, а според документарниот филм со наслов: „Cut: Daughters of the West“ на канадскиот режисер Сајмон Еслер, транс децата станаа како стока помеѓу трговците со луѓе.
Случајност? Ние не мислиме така.
Извори: