Првпат кога ја видов веста за случувањата околу издавачката книга „Полица“ и Фејсбук групата Преземи Одговорност, а во врска со попустот на книгата на Едуар Луј, ми остави впечаток тоа што први ЛГБТИ+ активистите, а не самата издавачка куќа, започнаа хајка против Преземи Одговорност, а во одбрана на Полица. Самото тоа што сите тие се појавија како „дрвени адвокати“ ми беше малку сомнително и насетував некаква поврзаност на оптужениот и одбраната, но не можев да ја согледам нишката. Преземи Одговорност беа намерно извадени од контекст и цело време им „пикаа зборови во уста“ дека вршат цензура на ЛГБТИ+ книга, иако тие беа јасни и категорични дека не е проблем книгата, туку проблем е промоцијата на ЛГБТИ+, односно на она ТИ+ кое всушност реално е против ЛГБ лицата (посебно против бисексуалците, ама за тоа другпат). Нејсе, самата препирка многу и не ме занима, туку нешто друго е работата. Продолжите да читате.
Можеби онаа сомничавост ќе ја препуштев на заборавот, ако после цели два месеца, „Полица“ и нивните ЛГБТИ+ пријателчиња не решија пак да ја воскреснат темата преку „Слободна Европа“ (колку слободна, може да се види од квалитетот на нивните објави и кој ја држи за врат) и да се пофалат дека објавата на Преземи Одговорност имала спротивен ефект и им ја зголемила продажбата. Но, меѓудругото се пофалија и дека „Полица“ се отворени поддржувачи на „боите на виножитото“ и „Парадата на гордоста“. И оп, се појави зајакот. Нишката што ги спојува издавачката куќа и шаховските пиуни на коалицијата напаѓачи на традиционалните вредности, а која не можев до сега да ја видам, е вработениот во „Полица“, Петар Андоновски, за кој треба да веруваме дека е великан меѓу писателите (зашто така напишале од „Слободна Европа“). Ама презимето ме потсети на тоа дека истите овие „начитани“ ликови не престанаа јавно да го хејтаат добропознатиот литературен ветеран Венко Андоновски, само затоа што го вреднува тоа што тие го мразат: традиционалото поимање на семејството. Е оној првиот Андоновски, пак, е добро познат ЛГБТИ+ активист што милува да ги напаѓа хетеросексуалците, традиционалното семејство, верата, верските лидери (ова се открива со само едно кратко ѕиркање на неговиот Фејсбук профил).
Не само тоа, туку тој и безобразно знае да излаже дека „неколку свештени лица дале поддршка“ за книгата. Се прашувам, ќе може ли да наведе точно име на тие свештени лица и од која црква се, или ќе остане само ефтина манипулација, како и манипулацијата дека продале поголем број примероци на книгата на Луј отколку што очекувале. За да бидеме на чисто, не велам дека не продале, туку прашувам: Кој ги купи тие примероци? Пак самите тие ни кажуваат кој. Никој друг, туку ЛГБТИ+ активистите кои веќе ни се добро познати. И се разбира, пак тие први ја објавија веста на „Слободна Европа“ насекаде. Вакво трио – Полица, Слободна Европа и ЛГБТИ+ активисти, т.е. издавачка куќа, медиум и промотори е добар тим за ширење на една вест (пропаганда), но кај малку пољубопитните и оние што сакаат да ја дознаат вистината, таков ефтин маркетиншки трик не поминува лесно.
Зошто не поминува? Па ете, ме испровоцира тоа што во изјавите на претставничката на „Полица“ пред некој месец, таа онака суптилно ги окарактеризира сите оние што ги поддржале Преземи Одговорност како „неуки“, „недочитале“ и сл., а воедно кажа и дека авторот Луј во својата автобиографија опишува како „страдал зашто не можел да се вклопи во општеството“ и морализираше дека „децата треба да се учат да почитуваат за да бидат почитувани“. Па, решив малку да се „едуцирам“, да ја прочитам книгата и подетално да разгледам на какви тоа вредности треба да се учат децата, според „Полица“. И верувајте ми, очекував нешто, но не нешто олку... да ме остави со ширум отворена уста. И пак да бидеме на чисто, не од импресионираност, туку од вчудовиденост. Подолу ќе ви раскажам зошто, ама од сега ве предупредувам дека може да ви предизвика гадење до повраќање.
Книгата ја обезбедив на англиски јазик, верувам во далеку поавтентична верзија од македонската. Автор на „Крајот на Еди“ е Едуар Луј, 30 годишен французин, кој го опишува својот живот во период од 6 години, почнувајќи од околу 9-10 годишна возраст, па сè до 15-16 години. Дејствијата се одвиваат во рурална т.е. селска средина во Франција, а формата на пишување е во вид на дневник. Стилски, воопшто не остава некаков впечаток, ниту пак ликовите можат да се споредуваат со оние од книгите на класиците. Но, како што може да претпоставите, само поради тоа што авторот е припадник на ЛГБТИ+ заедницата, оваа книга е ставена во групата на ремек-дела и е номинирана за повеќе награди (познато сценарио од слободната Европа). Листајќи ги страниците, издвоив неколку описи и цитати од ова „ремек-дело“, според кое родителите треба да ги учат децата на почит, како што велат од „Полица“.
Едуар опишува како децата од неговото село, вклучувајќи го и неговиот братучед, се соблекувале голи и трчале, се шегувале и задевале меѓу себе, додека целиот негов фокус бил на нивните пениси како „шлапкале напред назад, од еден бут на другиот заедно со движењата на нивните тела, се удирале прво од едната нога, па од другата, а потоа од нивните стомаци“ (ова е превод од англиски). Во еден момент, највозрасниот, Бруно, предложил да гледаат порно филм. Бруно имал 15 години и според опишаното од Еди, имал сериозни психички проблеми. Тој уживал во насилство и измачување на кокошките на мајка му, така што ги бесел на рибарски конец, ги горел живи и играл фудбал со нив, постојано се слушале хорор крици од неговиот двор.
Следниот ден, кога повторно се сретнале во шупата каде што си играле, решиле тоа што го гледале во порно филмот да го испробаат, така што побарале од Еди да земе накит од сестра му и кој ќе го носи женскиот прстен, тој да биде во улога на женско. Десетгодишниот Еди го носел прстенот и тој опишува како „горел од возбуда“, не можел веќе да крие, легнал со лицето кон земјата и еве што се случило со негови зборови (пак преведено од англиски без цензурирање или менување):
„Братучед ми ми ги соблече панталоните и ми даде еден од прстените што јас ги донесов Еј, стави го прстенот, инаку не чини. Го почуствував неговиот тврд пенис на мојот задник, а потоа внатре во мене. Тој ми даваше инструкции Рашири го, дигни го газот малку... Со секое туркање, мене пенисот ми стануваше потврд... зборовите тогаш звучеа како најубави зборови што некогаш сум ги чул: Прими го, прими го мојот кур, знам дека ти се допаѓа. Во исто време додека братучед ми ми го имаше телото, Бруно истото му го правеше на Фабијан... Дишев во мирисот на голите тела и посакував тој мирис да го претворам во тврда материја за да можам да го изедам... Бруно беше постар од нас, тогаш имаше 15 години, додека ние имавме само 9 или 10, така што неговиот пенис беше масивен во споредба со нашите и опколен со кафеави влакна. Кога го гледав како пенетрира во Фабијан, ме обзеде љубомора. Сонував да ги убијам Фабијан и братучед ми Стефан, за да можам да го имам телото на Бруно само за мене... Дури сонував дека Бруно е мртов, така што никогаш да не може да избега од мене, за неговото тело секогаш да биде мое.“
Ова продолжило долго време, и не само во шупата, туку секаде каде што можеле, криејќи се од родителите. Еди понатаму вели:
„Кога рацете ќе ми замирисаа на нивните гениталии, не ги миев. Со часови минував душкајќи ги, како животно.“
Ова завршило кога еден ден ненадејно, без да ја забележат, се појавила мајка му на Еди и видела како тој е пенетриран од братучед му Стефан, а Бруно го пенетрирал Фабијан. Жената останала здрвена, не можела да мрдне и одненадеж го испуштифла стаклениот сад што го држела во рацете и тој се скршил. Заминала да каже на сопругот. Кога Еди се појавил пред своите родители кои биле сосема збунети, разочарани и запрепастени, татко му почнал да му удира шамари без збор и на крај го предупредил никогаш повеќе тоа да не го прави.
Епа драги мои, што успеавме да заклучиме од сето ова? „Седи си мадро, да не бидеш модро“, е традиционалната поговорка што повторно се покажа како точна, а знаеме ЛГБТИ+ активистите колку многу ја мразат традицијата. Оние од „Полица“ самите дотуркаа до таму да се извади на светлина сето ѓубре што го продаваат, поддржуваат и жестоко бранат, и не само тоа, туку и го сервираат како пример од кој децата треба да се учат на „почит“.
Од оваа книга успеав да заклучам, а претпоставувам дека заклучокот не е само мој, дека групен анален секс на 9 години е супер игра за деца, да сакаш да убиеш некого за да му го украдеш сексуалниот партнер е фантазијата со која треба да се хранат децата, а заклучив и дека некрофилијата (секс со мртви) и секс со роднини (братучед) не е никаков проблем и сето тоа е нормално, па затоа вакви книги треба да ги учат нашите деца како да „почитуваат“.
На вакви одвратности, и најтврдокорните атеисти со неизопачен ум, гарантирам дека ќе се прекрстат по неколку пати и ќе речат: Бог да чува и да брани од забеган ум!
*Секоја колумна објавена на сајтот на Коалицијата за заштита на децата е мислење на самиот автор и не значи дека Коалицијата ги негува истите ставови.